İHTİYAR

İHTİYAR

Yaşamamız boyunca hayatta sürekli sorunlarla karşılaşıyoruz.

Koşullar cesaretimizi,zekamızı,dayanıklılığımızı,ileri görüşlülüğümüzü harekete geçiriyor.

Bir sorunla karşı karşıya kalsak,çevremizdeki herkes,bu durumu nasıl karşıladığımızı gözlem altına alıyorlar,ölçüyorlar,biçiyorlar,yargılıyorlar.İnsanların gözünde ki değeriniz ya artıyor ya da azalıyor.

Son üç yıldır ailemle yaşadığım ekonomik sorunlar,çevremizde bize yakın-uzak kimler varsa,iyi-kötü düşünen kimler varsa,gördüğümüz-görmediğimiz kimler varsa gözlemledik.

Gerçek bir sınavdan geçtiğimizin farkındaydık.

Her şeye rağmen sakin kalmayı başarabildik.

Sakin ve denetimimizi kaybetmeden duygularımıza hakim olduk.

En başta düşünme yeteneğimizi kaybetmeden doğru kararlar aldık.

Her şeyi enine boyuna düşünerek daha iyi sonuçlar elde ettik.

Çin düşünürü’’Lao Tzu’’ nun çok sevdiği bir öykü vardır.Ne kadar da çok benziyor  hikayeme.Paylaşmak istedim sizlerle…

Bir köyde ihtiyar bir adam varmış…Çok yoksulmuş ama dillere destan bir beyaz atı yüzünden kral bile onu kıskanırmış…Kral,at için ihtiyara neredeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya yanaşmamış.

‘’Bu at,bir at değil benim için.Bir dost..İnsan dostunu satar mı?’’dermiş hep.

Bir sabah kalkmışlar ki, at yok .Köylü ihtiyarın başına toplanmış,’’Seni ihtiyar bunak,bu atı sana bırakmayacakları,çalacakları belliydi.Krala satsaydın,ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın.Şimdi ne paran var,ne de atın’’ demişler.

İhtiyar:

‘’Karar vermek için acele etmeyin.Sadece’’At kayıp’’deyin.Çünkü gerçek bu.Ondan ötesi sizin yorumunuz  ve verdiğiniz karar.Atımın kaybolması bir talihsizlik mi,yoksa bir şans mı,bunu henüz bilmiyoruz.Çünkü bu olay henüz bir başlangıç.Arkasının nasıl geleceğini kimse bilemez…’’demiş.

Köylüler ihtiyar adama kahkahalarla gülmüşler.Ama aradan 15 gün geçmeden,at bir gece ansızın dönmüş..Dağlara gitmiş kendi kendine,dönerken de,vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş.Köylüler,ihtiyar adamın etrafına toplanıp özür dilemişler.

‘’Sen haklı çıktın,atının kaybolması bir talihsizlik değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için..Şimdi bir at sürün var.’’

‘’Karar vermek için yine acele ediyorsunuz.Sadece atın geri döndüğünü söyleyin.Bilinen gerçek yalnızca bu,ondan ötesinin ne getireceğini henüz bilmiyoruz.Bu daha başlangıç.’’

Köylüler bu defa ihtiyarla dalga geçmemişler açıktan ama,içlerinden’’Bu herif sahiden bunamış..’’diye geçirmişler.Bir hafta geçmeden,vahşi atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağı kırılmış.Evin geçimini temin eden oğul artık uzun zaman yatakta kalacakmış.Köylüler yine gelmişler ihtiyara..

‘’Bir kez daha haklı çıktın.Bu atlar yüzünden tek oğlun bacağını uzun süre kullanamayacak.Oysa sana bakacak başkası da yok.Şimdi eskisinden daha fakir,daha zavallı olacaksın’’demişler.

İhtiyar:

‘’Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz,o kadar acele etmeyin.Oğlum bacağını kırdı.Gerçek bu.Ötesi sizin verdiğiniz karar.Ama acaba ne kadar doğru.Hayat böyle küçük parçalar halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirimez.’’

Birkaç hafta sonra,düşmanlar kat kat büyük bir orduyla saldırmış.Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış.Köye gelen görevliler,ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere almışlar.Köyü matem sarmış.Çünkü savaşın kazanılmasına imkan yokmuş,giden gençlerin ya öleceğini ya da esir düşüp köle diye satılacağını herkes biliyormuş.Köylüler yine ihtiyara gelmişler.

‘’Yine haklı olduğun kanıtlandı.Oğlunun bacağı kırık,ama hiç değilse yanında.Oysa bizimkiler belki asla köye dönemeyecekler.Oğlunun bacağının kırılması,talihsizlik değil ,şansmış meğer.’’

‘’Siz erken karar vermeye devam edin.Oysa ne olacağını kimseler bilemez.Bilinen bir tek gerçek var.Benim oğlum yanımda,sizinkiler askerde.Ama bunların hangisi talih,hangisinin şanssızlık olduğunu sadece Tanrı biliyor’’demiş.

Lao Tzu, öyküsünü şu öğütle tamamlamış:

‘’Acele karar vermeyin. O zaman sizin de herkesten farkınız kalmaz. Hayatın  küçük bir parçasına bakıp tamamı hakkında karar vermekten kaçının. Karar,aklın durması halidir. Karar verdiniz mi,akıl düşünmeyi,dolayısı ile gelişmeyi durdurur. Buna rağmen akıl daima insanı karar zorlar.Çünkü gelişme halinde olmak tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar.Oysa gezi asla sona ermez.Bir yol biterken yenisi başlar.Bir kapı kapanırken,başkası açılır.Bir hedefe ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen oracıkta olduğunu görürsünüz.’’

SEVGİYLE MUHABBETLE KALIN…

NECLA BEDRİYE DEMİR