N.Derya Baran \ En Büyük Asker Bizim Asker !

En Büyük Asker Bizim Asker!
Şuan kulağımda asılı kalmış bir uğultu ile yazıyorum bu yazıyı. Oyun ha-vaları, kemanlar, bağlamalar… Birkaç saat önce bir ‘asker eğlencesi’ndeydim. Her  telaffuz da garipsediğim gibi, yazarken de garipsiyorum.  Malumunuz, için-den geçmekte olduğumuz şu zamanlar hepimizin yürekleri bir parça ağzında. ‘Asker’ kelimesi geçtiği  anda panikle doğrulan reflekslerimiz oluştu.  Eğlenceli, şenlikli laflar etmek şöyle dursun; hızla ciddi mizaçlar takınıyoruz. Üstelik, söz konusu  ‘asker’ kuzeniniz ise, kaygı üretme konusunda oldukça  aktif oluyosu-nuz.
Benim hayatım da katıldığım  ilk asker eğlencesiydi. Askere gidecek er kişinin bazı yöresel merasimler ile uğurlandığını elbette biliyordum. Ancak, uğurlayan cephesin de yaşanan duygu durumlarından bihaberdim. Bihaber-mişim.
Kuzenim ele avuca sığmaz bir çocuktur. Çocuktur, diyorum. Çünkü o şimdi: ‘en büyük asker’ olsa bile, benim gözüm de hala çocuğumdur.  Çocuk, daha kü-çükten meyilliydi çalgı işlerine.  Nihayetinde, bir düğün orkestrasında çalışmaya başladı. Eh! Konunun erbabı olduğundan tabi, oldukça coşkulu bir eğlence ter-tiplemiş kendisine. Takıldım bir de, “Sen askere böyle gidiyorsan, düğününü na-sıl yapıcaz?”  Gülüştük sonra.
Bir coşkuyu seyrederken  içimin böyle  cız edeceği aklıma gelmezdi. Yaygın bir söylem vardır ya hani: “Kötüyü çağırmayın.”  Ama okurken siz de bir kez olsun çağırıp; sonra hızla geri kovdunuz değil mi? Ben de alıp, çok uzak bir yerlere koydum onu.  Bir korku tünelin de gibi hissediyor insan kendini.  Kara simalı bir canavar; her an bir yerlerden fırlayıp: ‘böh’ deyiverecek  gibi geliyor  ya, aman!  İşte ben bu kurgularımı kovmaya çalışırken, kuzenimin ışıl ışıl yanan oyunlarını izledim uzaktan. “Ah çocuk! Ah çocuk!” dedim içimden.  O; ele avuca sığmaz,  ne düşündü ne yaşadı kendi içinde bilinmez. Ama ışıltısında, tüm bu karanlıklı kaygılardan uzak bir hal vardı.
Tuhaftır insanoğlu. Bambaşka yollardan gelen duyguları alıp; aynı kavşakta buluşturur.  Acıya sonsuz hazırlıklı ve göze almışken; umarsızca eğlenebiliriz de, canavar nereden ‘böh’ yapsam diye kapı eşiğinde bekleyedursun biz  pür neşe meydan okumaktan alıkoymayız kendimizi.  Öyle ya, neden alıkoyalım. Yaşa-maktan geri durulur mu ki? Yaşamak dediğimiz: tüm bu tezatlık hallerinin kendisi değil midir zaten ? Sözüm ona, biz de evvela kurtlarımızı döker; ondan sonra su dökeriz askerin ardından.
Kulağımda ki uğultu bir nebze hafifledi.  Baktım da, ne çok öcülü böcülü laf etmişim.  Tüm bunlar bir yana, adetler  yerini bulur;  vazifeler bitimini… Biz suya dileğimizi de döktük çocuk: sen güle güle gel. Tabiki: en büyük asker bizim asker!