NE MUTLU TÜRK’ÜM DİYENE!!

Andımızın kaldırılması ayrıştırıcı değil birleştirici bir eylemdir. Andımız denen “saçmalık” bu ülkede yaşayan Kürtler ve azınlık kabul edilen diğer halklar üzerinde bir baskı unsurudur. Bu baskının sona ermesi insanların yaşadıkları ülkeyi sahiplenmesini sağlayacaktır. İnsanlar özgür oldukları yerde mutludur, özgür olduğu yeri benimser, sever, sahiplenir.
Andımız devrinin faşizan yönetimlerinin ürünüdür. Tek tipleştirme politikalarının bir baskı unsurudur. Ulus devlet anlayışının “tek”çi toplum mühendisliği projesidir. İnkarcı ve gerektiğinde imhaya dayalı asimilasyon politikalarının sadece biridir.
Ne de çok şeymiş değil mi?
Halbuki ne kadar da masumaneydi birçoğumuz için!
Alışmıştık, hiç sorgulamamıştık ve kaldırılması gündeme gelene kadar varlığının farkında bile değildik. Çünkü ezberlemiştik ve robotlar misali yüklenen görevi ifa ediyorduk. Birden kaldırılınca otomatiğe bağlanmış devrelerimizin kısa devre yapması normal tabi!
Kürt ün, Ermeni nin, Rum un çocuğuna her gün “ne mutlu türk üm” diye bağırtmanın gaddarlığını ve gülünçlüğünü elbet göreceğiz.
Başka bir boyuttan ele alalım.
Yukarıda andımız için “saçmalık” ifadesini öylesine kullanmış değilim. Andımız hem sözleri hem uygulanma şekli olarak düpedüz saçmalıklar manzumesidir. Bir komedi silsilesidir.
Robotlar misali “rahat, hazırol” komutlarıyla askeri nizama soktuğumuz gencecik evlatlarımızı, öğrenmeye, araştırmaya, sorgulamaya aç taze beyinlerini daha en baştan demir perdeler arkasına mahkum ediyoruz. Tek beklediğimizin “itaat” olduğunu en baştan öğretiyoruz. Böylece sorgulamayan, araştırmayan, kendisine verilenle yetinen nesiller çıkıyor karşımıza.
Kendi “varlığını” keşfetmeye muhtaç küçük yaştaki çocuklarımızı bir “and”la peşinen “varlığını armağan etmeye” yemin ettiriyoruz. Bir “yalan” üzerine yemin ettiriyoruz. Sonra “doğru” nesiller bekliyoruz. “çalışkanlığı” sadece “türk” olmanın üzerine oturtarak “tembel” nesiller yetiştiriyoruz. Ezbercilik tembelliktir farkında mıyız? İtaat etmeye alışmış beyinlerin bir şey üretemeyeceğini göremiyor muyuz? “yükselmek, ileri gitmek” ancak özgür beyinlerin, özgür bireylerin yetiştirmesiyle mümkündür.
Ve gel gelelim Kürtçe meselesine.
Ne diyor Kürt vatandaşlarımız. Kürtçe benim “anadilim”, çocuklarımın anadilimde eğitim alabilmesini istiyorum. Hak mıdır, haktır.
Daha düne kadar “kürt” varlığını bile kabul etmezken, Kürtleri “dağ türkü” olarak gören, kürt kelimesinin karda yürüken çıkan “kart kurt” seslerinden türediğini idda eden zihniyete mahkumken, bugün bu yanlışı görüp gerçeği kabullenmişsek. Kürtçe bilinmeyen dilden, konuşulması, yayın yapılması yasak olan dilden, bugün devletin kendi eliyle Kürtçe yayın yapan kanal açtığı, üniversitelerde kürdoloji enstütüleri açtığı konuma gelmişsek, Kürtçenin anadilde okutulması hakkını, gerçekliğini de kabullenecek ve göreceğiz demektir.
Yalancının mumu yatsıya kadar yanarmış ya hani, işte biz bu yalanı onlarca yıl yutturmaya çalıştık ama gerçek geldi ve o yalanı yıktı. Gerçekler er ya da geç yalana galip gelecektir ve bir şamar gibi suratımızda patlayacaktır. Gerçek azgın akan bir nehir gibidir, siz önüne ne kadar set germeye çalışırsanız çalışın asla zapt edemezsiniz. Ve insan gerçeğe muhtaçtır, yalanla avutulmaya değil.
Dil en temel insan haklarındandır, demokratik haklardandır, ilk önce bu gerçeği kabullenmeliyiz. Pazarlık konusu yapılamayacak bu konu bir taviz değil, gasp edilmiş bir hakkın iadesidir. Her toplum kendi kimliği ve kültürüyle yaşama hakkına sahiptir.
Bugün demokrasi paketiyle Kürtçenin seçmeli ders olarak okutulması doğrultusunda yol alındı. Bu bir basamaktır, hedef değil. Anlamalıyız ki Kürtçe türkler için seçmeli ders olabilir, ama kürtlere kendi anadilini sadece seçmeli ders olarak oku demek hangi akla ve vicdana sığar.
Ve Türkiye demokratikleşme yolunda yürüdüğü sürece, özgürleştikçe bu ayrılık değil bütünleşmeyi sağlayacaktır. Bir insan özgürce yaşadığı ülkeyi benimser, sahiplenir baskı gördüğü, yok sayıldığı bir ülkeyi değil. Farklılıklarımızı düşmanlık olarak görmediğimiz zaman bu topraklar üzerinde birlikte yaşayabiliriz ancak.
…
İnsanları kendimize benzetmekten, kendimiz gibi düşünmeye, inanmaya, yaşamaya zorlamaktan vazgeçelim lütfen. Gökkuşağını güzel kılan rengarenk olmasıdır!