Tanımak, Güvenmek ve İnanmak

“İnsan kendini yalnızca insanda tanır” cümlesi Goethe’ye aittir. Bu sözü bugün kullanmak istedim. Çünkü buradaki ilk köşe yazım hem insanları tanımak hem de güven üzerine olacak.

Kanadalı bir Kızılderili’nin harika şiiri ile başlayalım, belki duygularınıza tercüman olur.

Geçinmek için ne yaptığın beni ilgilendirmiyor. Neyi özlediğini, kalbinin arzuladığı şeye kavuşmanın hayalini kurmaya cesaret edip edemediğini bilmek istiyorum.

Kaç yaşında olduğun beni ilgilendirmiyor. Aşk için, hayallerin için, yaşıyor olma serüveni için, bir aptal gibi görünme riskini göze alıp almayacağını bilmek istiyorum. Ay´ının etrafında hangi gezegenlerin döndüğü beni ilgilendirmiyor.

Kederinin merkezine dokunup dokunmadığını, hayatın ihanetlerince açılıp açılmadığını, daha fazla acı korkusundan kapanıp kapanmadığını bilmek istiyorum.

Saklamaya, azaltmaya ya da düzeltmeye çalışmadan benim ya da kendi acınla oturup oturamayacağını bilmek istiyorum.

Benim ya da kendi neşenle olup olamayacağını, insan olmanın sınırlılığını hatırlamadan, bizi dikkatli ve gerçekçi olmamız için uyarmadan çılgınca dans edip coşkunun seni parmak uçlarına kadar doldurmasına izin verip vermeyeceğini bilmek istiyorum.

Bana anlattığın hikayenin doğru olup olmaması beni ilgilendirmiyor. Kendi kendine dürüst olmak için bir başkasını hayal kırıklığına uğratıp uğratamayacağını; ihanetin suçlamasına dayanıp, kendi ruhuna ihanet edip etmeyeceğini bilmek istiyorum.

Güvenebilir ve güvenilebilir olup olamayacağını bilmek istiyorum. Her gün sevimli olmasa da güzelliği görüp göremeyeceğini bilmek istiyorum. Benim ve kendi hatalarınla yaşayıp yaşayamayacağını; bir gölün kenarında durup gümüş ay´a ´EVET!´ diye bağırıp bağırmayacağını bilmek istiyorum.

Nerede yaşadığın ya da ne kadar paran olduğu beni ilgilendirmiyor. Keder ve umutsuzlukla geçen bir gecenin ardından, yorgun, bitap da olsan, çocuklar için yapılması gerekenleri yapıp yapmayacağını bilmek istiyorum. Kim olduğun, buraya nasıl geldiğin beni ilgilendirmiyor. Çekinmeden benimle ateşin ortasında durup durmayacağını bilmek istiyorum.

Nerede, kiminle, ne okuduğun beni ilgilendirmiyor. Diğer her şey bittiğinde seni ayakta tutan şeyin ne olduğunu bilmek istiyorum.

Kendinle yalnız kalıp kalamadığını ve o boş anlarda sana arkadaşlık eden kendini gerçekten sevip sevmediğini bilmek istiyorum.

Oriah Mountain Dreamer (Kanadalı bir Kızılderili)

Kodak firmasının kurucusu, basit bir film makinesi ile 1935’li yıllarda Afrika’daki vahşi hayvanların fotoğraflarını çok yakından çeker ve daha sonra bunları yakın dostlarına gösterir.

Vahşi hayvanların bu kadar yakından resminin çekilmiş olmasına şaşırırlar, içlerinden birisi dayanamaz; “Bu işi nasıl becerdin?” diye sorar. O da; “Yanıma güvendiğim bir avcı aldım. Makinenin 10 metre kadar önüne hayalî bir çizgi çizdim. Avcıya, ben film çekerken herhangi bir hayvan bu çizgiyi geçme teşebbüsünde bulunursa derhal vur, dedim” der.

Dinleyenler şaşırır ve hep bir ağızdan; ‘insan bu kadar tehlikeli bir işe nasıl teşebbüs edebilir, ya avcı vuramazsa?’ diye sorduklarında, “Dostlarım, hayatta başarılı olmak istiyorsanız, birlikte çalıştığınız insanlara güvenmeyi öğrenmelisiniz” der.

Hayatın her alanında güvenmenin rolü vardır: Hasta doktoruna, mühendis hesabına, şoför frenine… güvenmek zorundadır.

İnsan hayat boyunca çok çeşitli bela, hastalık ve felaketlerle karşılaşabilir. Tüm bunlara karşı her türlü tedbirleri almasa da, bazen bu felaketlerin üzücü sonuçlarından etkilenebilir. Bu durumda Yaratıcıya edilen dua, insanın güven duymasını, huzurlu ve mutlu olmasını sağlar. Bu yüzden güvenmek ile inanmak hep yan yanadır bence…

Güven duygusu anne rahminde başlar temeli 2 yaşına kadar anne bakımı ile sağlanır. Daha sonra aile ilişkileri ile şekillenir. Sağlıklı bir birey güven ortamında yetişir ileride de güven duymayı öğrenir. Güveni boşa çıktığında ise üzülmemeyi, tecrübeleri öğretir. Bu cümle olmadı sanki, güven boşa çıktığında insan üzülmez mi?

Güvenmek “Ağzında bal olan arının bile, kıçında iğne var.” sözü gibi çelişiktir. Güvenmek bir nevi teslim olmaktır. Zordur, o nedenle çok değerlidir. “Hiçbir şeye güvenmiyorum” diye bir şeyde yoktur. Keza güven duygusu sarsılınca, ilişkiler bir anda yıkılır, yere düşen bir cam parçası gibi paramparça olur. Güven, insanları birbirine bağlayan, ilişkileri geliştiren en önemli, kuvvetli yapıştırıcıdır.

Güven duygusu olmayan bir ailede, utanca boğulmuş, kendine güveni olmayan, sevgiden mahrum çocuklar, birbirini yiyip bitiren, kendi menfaati için diğerini istismar eden, kızgın, bunalmış, yorgun eşler olur. Aksine, anlayış, sevgi, hoşgörü ve şefkat esintilerinin olduğu yerde de sevinçler, endişeler, acılar hep birlikte paylaşılır.

Güven duygusu nasıl sağlanır? İnsanlar kime güvenir? Malını,canını, namusunu gönül rahatlığı ile kime teslim edebilir? Niçin herkes güvenilir olamaz? Ailede, toplumda ve iş dünyasında güven duymak çok mu zordur, ya da insanlar nasıl güvenilir olunur bilmezler mi?

Bu soruların cevabını Aziz Nesin çok güzel özetlemiş. “Hiç kimseye güvenmiyorum” diye birşey yoktur. “Ben zamanında o’na güvendiğim için, artık kimseye güvenmiyorum” vardır” diyor üstat aslında konuyu bitiriyor.

Güvenmek, insan olmanın gereğidir. Zamana bağlı gelişen ve yok olan bir olgudur. Başkalarına güvenmek genel beklentilere, kişisel özelliklere, insanların dünya görüşlerine, alınacak risklere, ortak çıkarlara bağlıdır.

Halk arasında yaygın görüşler olarak bilinen “Babana bile güvenme” veya “insan insanın kurdudur.” Sözlerinin aksine ben bunları söyleyenlere asıl olarak güvenme diyorum.

İnsanı en çok yıpratan ve çökerten duygu, insanlar arasındaki güvensizlik bunalımı olduğu gibi yarına karşı güvensizlikte, güven için, olumsuz önemli bir kilometre taşıdır.

Konudan konuya atladık gibi oldu ama güvenmek, inanmak, tanımak hepsi bir bütün. Ben ayrı ayrı yazmış oldum siz kendinize ait olanları seçersiniz.

Sevgiyle kalın…

Alıntı: Hikayeler anonim olarak tüm eğitimlerde anlatılmaktadır.

Elif SARIHAN

elifsarihan00@gmail.com

windows 10 enterprise satın al