Birilerinin  değirmenine su taşımaya  devam ediyoruz

Merhaba Bolu Postası okurları,

İlkokula 1960’lı yılların sonlarına doğruydu ANKARA Altındağ’da gittim.

Canım  kadar sevdiğim  2 Arkadaşım vardı. Arkadaşlarımdan  biri laz, biri ise kürt,  birinin adı Mehmet’ti diğerinin ise Ümit.

Birbirimize kendi aramızda çok şakalar yapardık. Ben Mehmet’e lazoğlu Ümit’e  kro derdim. Anlamlarını  dahi bilmeden  onlarda bana memleketimin şivesiyle  takılırlardı, GELİYALA, GİDİYALA, derlerdi.

Ama adım gibi eminim beni çok severlerdi. Benimde onları  çok sevdiğim gibi.

Zaman su gibi aktı, Ankara’nın bir başka  semti olan Aktepe’ye taşındık, sağ komşumuz  kürttü ,karşımızdaki  çerkes, bu mahallede de  bir birini  çook sevdi  herkes, Analarına ana  derdik, Babalarına  Baba Dertleri derdimizdi, derdimiz Dertleri.

Bir akşam bir  kovalı saklambaç oynarken  kaybettik birbirimizi, GECENİN KARANLIĞINDAN çıkan bir ZEBANİ  bizim gibi birbirini sevenlerin  vatan  haini olduğunu  söyledi.

O gün başladık  birbirimize  kıymaya, 1970 ler 80. 90. 2010. hala kırıyoruz birbirimizi,

Birilerinin  değirmenine su taşımaya  devam ediyoruz,

YETMEDİMİ  GARİ, Özledim Mehmedi , özledim   ümiti hadi ,  hadi  kavuşturun  bizi      bendeniz ELHAMDÜLİLLAH MÜSLÜMANIM, sizleri seviyorum  ey  İNSANLAR.

HİÇ BİR KANAL DEĞİŞTİRMEDEN  SEVGİDE KALMANIZ DİLEĞİ, ile hoşa kalın …

İzzet Arslanalp