27°
Abdulbaki Murat
Eylül gider, güzelliklerin temaşası devam eder. Bir duvarı süsleyen rengarenk bitkilerin evrilmiş olduğu İstanbul renkleri ne müthiş manaları ihtiva eder. Hayatı, gençliği, olgunluğu ve zamanı görebilene aşk olsun bu doğal manzarada…
Bir cümbüşü barındıran ağaçlık yollardan geçerken yere düşmeyi bekleyen açık sarı yapraklar yeşillerin arasında görüldüğünde insanı mahzun mu eder yoksa “yine bahar gelecek” sevinciyle umutlandırır mı?
Dallarda asılı duran, ancak sıra kendilerine geldiğinde sarının solarak evrildiği ve griye döndüğü gazel olmaya namzet bu “yaprak dökümü anı” nasıl bir mesaj verir insana?
Kurumuş, buruşmuş bir vaziyette sağa sola savrulan ve kendine has bir nağme eşliğinde adeta rüzgarla beraber deveran eden bu bir zamanların yeşillisi, allısı, pullusu giden sonbaharı mı uğurluyordur acep? Hele bir de yağmur inerse semadan o vakit gidenin ardından su dökülüyordur böylece hasrete su karışır, özlem ıslanır, ümit, kavuşma yeşillenir. Ümitsiz olmaz, zira yaşamak varsa ümit de vardır.
Ekim…
Şadırvanın yolunu tuttuğunda bir ürperti hissetti içinde: “Ne kadar da soğuk” diye mırıldandı. Bir yandan da “soğukta alınan abdest daha çok sevapmış; müşkül ibadetin sevabı de yüksek olurmuş” gibi düşüncelerle kendini rahatlatmaya çalışıyordu; belki de böyle huzur buluyordu; hocalar da böyle diyorlardı zaten.
Ekim…
İstanbul’ un havası bu aylarda yavaş yavaş soğumaya başlar, eğer şanslıysanız pastırma sıcaklarına rastlarsınız; güneşin sıhhatinden istifade etmeyi sakın kaçırmayın, bu sizin için iyi bir an demektir. Ilık esen rüzgar okşar gibi sever sizi ve yaz geri mi geliyor diye içinizden bir sevinç hissedersiniz.
Ama öyle değil işte; şu anda kolları sıvamak bile büyük cesaret istiyor. “Küresel ısınma diyorlar amma, nerde ısınma; soğuma bu soğuma!” diye fısıldadı titrekçe…
Soğuk iliklerine kadar işlemişti sanki, dişlerinin birbirine vurmasına bir türlü mani olamıyordu… Sıcak bir mekana kendini atmak için acele ediyordu.
Abdest alacağı tabureye besmele çekerek oturdu; ihtiyar bir adam gibi davranmaya çalışıyordu. Abdest alırken ne hikmetse ağır davranmak, yaşı ilerleyen biri gibi hareket etmek hoşuna gidiyordu.
Musluk bozuktu, kapalı olduğu halde fazlaca su akıtıyordu. Bu haliyle iki-üç saatte neredeyse bir depoyu doldururdu.
Boşa akıp giden sular ve israf; belki de insaf demek lazım…
En azından abdesti bu bozuk musluktan alıp, israfı azaltarak insafı yükselteyim diye düşündü. Abdesti bitirdi ve sıvalı kollarını indirirken yan tarafta bulunan çay ocağındaki görevli olduğunu düşündüğü kişiye “Amca musluk bozulmuş; su boşa akıyor” dedi. İhtiyar, izlediği televizyondan başını kaldırıp, “Pense bulamadım oğlum, vidası sıkılacak” dedi; alakasızca…
Umursamadığı belliydi…
“Pense olmadığı için su boşa akıyor.” Olabilir dedi, alayvari ve matrakça… Zaten pense olsaydı böyle olmazdı… Biraz evvel umursamayan dayı belli ki alınmıştı.
Alınmıştı ama anlamamıştı ya da anlamak istememişti. Öyle ya gün boyunca boşa akan suyun sesinden bir şey anlamayan şimdi senden ne anlar ki…
“Milletin malı sahipsiz olurmuş” derler ya, işte bir misal. Bunun bir camii şadırvanında “hizmet” ettiğini düşünen birisi tarafından yapılması ise büyük talihsizlik. Milletin malına millet sahip olursa pek çok sorun biter aslında…
O anda aklına İsviçre Hükümeti’ nin halkına 2500 euro vermek için referandum yapma kararı geliyor. Halk bilinçli ise 5000 euro da verebilirsin. Ama bizdeki gibi sorumsuzluk ve aymazlık olursa asgari ücreti 1000 liraya da çıkaramazsın…
Başka bir masada iki ihtiyar birbirine bağrışıyordu. Hırıltıyı andıran sesleri zor çıkıyordu lakin ağız dalaşı fevkalade hararetliydi…
Gözleri sabit bir noktaya dikildi kalakaldı öylece… Sanki zaman ağır çekimle ilerliyordu o an.
“Dermansız ve çaresiz bir bedbinlik halidir ihtiyarlık. Köşelere kısılmış, evlerden uzaklaştırılmış, sığınılmak için yer dahi bulunamayan acınası bir durum.
Yıllarını harcadığı kendi mekanının bile kendisine çok görüldüğü, rahat ve huzurun oradan kaçmakta bulunduğu son demler.
İhtiyarlık kapıya konacak şey değil ama ne gelir elden. Tüm kapıları destursuz çalar ve giriverir içeriye…
Sen de çaresiz teslim olursun…
Biz de böyle olacağız bir gün kaçınılmaz bir son olarak.”
Kendine geldiğinde hırıltı fonlu hararetli tartışma sürüyordu. Camiye girerken aklı hala mecalsizce ağız dalaşı yapan ihtiyarlardaydı. Burnuna gelen koku düşüncelerinin yönünün değiştirtti:
Ayakkabılık…
Hem iğreti görünüyor hem de manevi ortamı bozan havası bu kutsal mekana hiç uymuyordu. Camilerde vaizler şu cümleleri çok söylerler:
–Allah güzeldir, güzeli sever. Müslüman işini iyi yapmalıdır, onun ayak bastığı yerler temiz, geçtiği mekanlar estetik olmalıdır. Müslümanlık sadece sözde kalmamalıdır.
Neden bu söylemler Müminlerin nezdinde/mekanında karşılık bulmaz acaba?
Vakte on beş dakika var. İlmihal sohbeti yapanları görünce büyük bir haz duydu. Kulak misafiri oldu, namazı bozan hallerden konuşuyorlardı. Camide böyle bir ilmi ortamın oluşması fevkalade bir güzellik… Raftan bir tane Kur’an-ı Kerim aldı. Arkla tarafta, ihtiyarların oturarak namaz kıldığı bölüme oturdu.
Camilerde bu tip oturarak namaz kılma yerleri çok meşhur oldu bu aralar. Hasta olanların durumu tartışmalı ama, dipdiri gezen, her işine koşarak gidenlerin oturarak namaz kılmaları ne derece doğru acaba? Onlar secdenin, kıyamın güzelliğinden mahrum bırakıyorlar kendilerini.
O an ne kadar önemlidir esasen…
Rabbe en yakın hal.
Kulluğun zirvesi…
Yakarmanın, duanın zamanı…
Yaratıcıya iltica…
Okumaya başladı.
Huzur, sekinet, maneviyat ve mutluluk. Kutsal kitap okundukça haz veriyor insana. Ak sakallı bir amca giriyor kareye, elinde baston, sürünürcesine yürüyen, mırıldanırcasına konuşan. Hasan’ ın okuması hoşuna gitmiş olacak ki, durdu dinledi hüzünlendi. Nemli gözlerini okuyana dikti ve gevelercesine konuştu “Ne güzel de okuyorsun evladım. Hayatta her şeyi elde ettim ama çok istememe rağmen bir türlü okuyamadım” dedi.
Yüreği dağlayan bir masumiyet, belki de özlem…
Duygularındaki aşk belki de hüzün simasına, lisanına yansımıştı. Okuyamamış ama içindeki bu heves onu kurtarır inşallah diye düşündü. Yanındaki daha genç olan ise “Okumak isteseydin sen de okurdun, hayatta neye ehemmiyet verdiğin önemlidir. Mala mülke sarılırsan, okuyamazsın tabi” dedi yöresel şiveyle, sertçe; kırp-dökmeye bakmadan…
İhtiyar pişmandı besbelli. “Keşke hiçbir şeyim olmasaydı da şöyle bir satır okuyabilseydim” dedi. O pişmanlık, o irade ve niyet geç kalınmış olsa bile çok anlamlı bir nedamet değil midir? Amcayı bir nebze de olsa rahatlatmak gerektiğini düşündü o anda.
“Amca torunları okuttun mu?” diye sordu Hasan. İhtiyarın yüzü gerildi. Belli ki cevap istendik değildi. Sorunun onu mahçup ettiği anlaşılıyordu.
“Kızdan torunlar iyi de diğerlerini hiç beğenmiyorum” diye mırıldandı.
Hasan üzüldü… Sorunun cevabının olumlu geleceğini ummuştu halbuki.
Kuşaklar arası uçurum. Dede torundan, baba evlattan memnun değil. Nereye bu gidişat?
Öbür taraftan tok bir ses bu mırıldanmaları böldü ve hatta tüm kafalar o tarafa çevrildi. “Konuşmayın be kardeşim, kahveye çevirdiniz burayı!” diyen bir azarlama sesiydi bu. Kahve kültürünün, kahve kültürü tarzıyla eleştirisi…
Naiflik, saflık ve hoşgörü… Ne kadar da muhtacız bu vasıflara. Bilinçaltımızda düşmanlık hissi var adeta. Hala tarla kültürüyle yaşıyoruz. Rüzgarlı bir havada karşıkine sesini ulaştıramamak endişesi… Kırmak yarmak için bahane arıyor gibiyiz. Halbuki Cenab-ı Allah kitabında “Allah’ın rahmeti sayesinde sen onlara karşı yumuşak davrandın. Eğer kaba, katı yürekli olsaydın, onlar senin etrafından dağılıp giderlerdi. Artık sen onları affet. Onlar için Allah’tan bağışlama dile…”(Ali İmran 159) buyurmaktadır.
Müslümanlara kavi bir nasihat ve örnek. O halde davranışımız ona göre düzenlenmeli, tutumumuz böyle şekillenmeli.
Ziyafet tadında bir ezan ve namaz:
Derin bir sukunet, ve mana…
Allah’a yakarış ve ulvi bir manzara…
Sığınılacak, kaçılacak, koşulacak bir makam…
Ubudiyetin zirvesi, geçirilen en anlamlı zaman parçası…
Rab ile baş başa olma hali; Sevgili ile hasbihal…
Dua, istiğfar, zikir ve şükür…
Velhamdü lillahi Rabbil alemin… (22.10.2013)
