25°
Son günlerde Türkiye’ de barışın tesisi için yapılan gayretlere herkes tarafından büyük destek verilmesi lazımdır. Bu, yıllardan beri özlemini duyduğumuz Büyük Türkiye’ nin kurulması için gerekli olduğu kadar, aynı zamanda bazı mihrakların ülkemizde “ameliyat” heveslerinin kursaklarında kalacağının da bariz bir göstergesi olacaktır.
“Akil insanlar” ile ülkenin sath-ı mailine yayılmaya çalışılan mutedil havanın kısır çekişmelerle bertaraf/sabote edilme gayreti çok büyük bir yanlıştır. Bazı şeyler hoşumuza gitmese bile “gelecek” adına teenni ile hareket etmeliyiz.
Süreçte tüm taraflara çok büyük fedakarlıklar düşmektedir. Cahiliye devrini anımsatacak dünün kavgalarını, ihtiraslarını, öc almalarını gündeme getirerek “ayağımızın altında” olması gerekenleri, baş tacı yaparsak buradan sonuç alamayız.
(Veda Hutbesinde Peygamber Efendimiz, “Arabın, Aceme üstünlüğü yoktur” derken doğuştan gelen özelliklerin üstünlük payesi olamayacağını, dolayısıyla bunların ayak altında olması gerektiğini, üstünlüğün takva ile olabileceğini ifade etmiştir. Buradan eğer Türklüğün ayak altında gösterilmeye çalışıldığı anlamı çıkarılabiliyorsa bu büyük bir tevil ustalığı(!)dır.)
Böyle zamanlarda eskiye dair kinleri unutmak gerekir. Çünkü o kinlerin nefretlerin bizlere kazandıracağı hiçbir şey olamaz. Tam aksine, nefret tohumlarını atarak, ülkemizi karıştırmaya çalışanların değirmenine su taşınmış olur.
Kimsenin ötekileştirilmediği, herkesin bu vatanı tüm benliği ile sevdiği, ona muhabbetle baktığı bir Türkiye’ nin inşaası için çalışmak gereklidir.
Ülkemiz yıllardan beri pasif, ekonomik krizlerle boğuşan, bırakın başkasını kendine dahi hayrı olmayan, içerdeki büyük iş adamlarına el pençe divan durmak zorunda bırakılan “üçüncü dünya ülkeleri ayarında”; dışarıda kimsenin kaale almadığı zayıf bir devlet konumunda idi. Koskoca imparatorluk bakiyesi bir ülke, yazık ki horul horul uyuyor/uyutuluyor idi.
Şehit cenazeleri, terör, ölüm, fail-i meçhuller, dağa taşa atılan bombalar, kardeş kavgaları, buhranlar, yarına dair kaygılar yıllardan beri bu ülke insanının çilesi haline gelmişti.
Ancak bu millet yeni dönemde külleri üzerinden tekrar ayağa kalkmaya başlamıştır.
Türkiye artık dünya konjonktüründe hesabı olan, diyecek sözü olan ve bu sözün önemsendiği, Afrika gibi (bizim açımızdan) bakir bir kıta ile ilgili vizyon ortaya koyan, oralarda yeni büyükelçilikler tesis eden, komşularına karşı son derece duyarlı olan bir ülke konumuna yükselmiştir.
Pek çok İslam ülkesi artık sözünü söylerken gözünü Türkiye’ ye dikmekte ve kendisini bize göre konumlandırmaktadır. Bu gerçekten yıllardır özlenen ve beklenen bir tablodur.
Tüm bu gelişmeler yaşanırken böyle bir ülkenin hala kendi vatandaşı ile kavgalı olması, onlara özgürlükler noktasında farklı muamelelerde bulunması düşünülebilir mi? Ne söylemek istediğim özellikle 2000’li yıllar öncesinde bilinçli olarak kangren haline getirilen “doğu meselesi” düşünülürse net olarak anlaşılabilir.
Artık yeter…
Herkesin salimen düşünmesi, büyük olma hayalini kurması gereklidir. Bu ülke insanı artık birbirine daha çok güvenmeli/sarılmalı ve birbirinden daha çok kuvvet almalıdır. Artık şehit cenazelerini değil; ekonomik rahatlamaları, molotofları değil; barışı ve sevgiyi, etnik gurupların kavgalarını değil; farklı kültürlerin zenginliklerinden doğan güzellikleri konuşan ve bunun tadını çıkaran; bu şekilde kendisini örnek alan milletlere de misal teşkil eden bir ülke olmalıdır.
Bir vatanperverin heyecanlanmaması mümkün değildir…
Yetmiş milyonun kenetlendiği, aynı gaye ile çalıştığı ve hiçbir şekilde zihninin gerisinde farklı planların olmadığı bir Türkiye, bırakın kendisini dünya siyasetinde dahi olumlu evrimlere yol açacaktır.
Tüm Türkiye ekranlara bakarak, marjinal grupların çıkardığı olaylardan esinlenerek değil, aklına danışarak sağduyu ile hareket etmelidir. Böyle olduğunda başaramayacağımız bir iş olmasa gerektir.15.05.2013
