BİR KELEBEĞİN DERSİ

“Bir gün, kozada küçük bir delik belirdi, bir adam oturup kelebeğin saatler boyunca bedenini bu küçük delikten çıkarmak için harcadığı çabayı izledi.

Ardından sanki ilerlemek için çaba harcamaktan vazgeçmiş gibi geldi ona. Sanki elinden gelen her şeyi yapmış ve artık yapabileceği bir şey kalmamış gibiydi.

Böylece adam, kelebeğe yardım etmeye karar verdi. Eline küçük bir makas alıp kozadaki deliği büyütmeye başladı.

Bunun üzerine kelebek kolayca çıkıverdi.

Fakat bedeni kuru ve küçücük, kanatları buruş buruştu. Adam izlemeye devam etti. Çünkü her han kelebeğin kanatlarının açılıp genişleyeceğini ve bedenini taiıyacak kadar güçleneceğini umuyordu.

Ama bunlardan hiç biri olmadı! Kelebek, hayatının geri kalanını kurumuş bir beden ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne kadar denese de asla uçamadı.”

Adamın iyi niyeti ve yardım severliği ile anlayamadığı şey, kozanın kısıtlayıcılığının ve buna karşılık kelebeğin daracık bir delikten çıkmak için göstermesi gereken çabanın, Allah’ın kelebeğin bedenindeki sıvıyı onun kanatlarına göndermek ve bu sayede de kozanın kısıtlayıcılığından kurtulduğu anda uçmasını sağlamak için seçtiği yol olduğuydu.

Bazen yaşamda tam olarak ihtiyaç duyduğumuz şey çabalardır, sevgili dostlar.

Eğer Yüce Allah, yaşamda her hangi bir çaba olmadan ilerlememize izin verseydi, o zaman bir anlamda sakat kalırdık. O zaman olabileceğimiz kadar güçlenemezdik. Asla uçamazdık.

Güçlü olmak istedim…

Ve Yüce Allah beni güçlendirmek için zorluklar yolladı.

Bilgelik istedim…

Ve Yüce Allah bana, çözmem için sorunlar yolladı.

BaŞarı istedim…

Ve Yüce Allah bana, çalıŞmam için zeka ve kas gücü verdi.

Cesaret istedim…

Ve Yüce Allah bana, üstesinden gelmem gereken sorunlar verdi.

Sevgi istedim…

Ve Yüce Allah bana, yardımcı olmam için sorunlu insanlar yolladı.

İyilik istedim…

Ve Yüce Allah bana, fırsatlar yolladı.