BEN ÖLDÜM, O YAŞIYOR MU BİLMEM?

BEN ÖLDÜM, O YAŞIYOR MU  BİLMEM?

Tesadüfen tanışmıştık uzun süre önce; Doyamadan ayrıldık. Birden! görüşmeye başladık. O aradı . Bende gittim. Köşe bucak buluştuk. Sevdim..! o da..!

Bakmaya kıyamazdım gözüne, sevgi oklarıyla savunmaya geçerdi kirpikleri. Kaşları kalkanıydı nazarlara. Saçları düz düzdü, dokunmaya kıyamazdım  Alev alevdi.

Burnu, kalkıktı isyankar.

Güneş gözlüğü saçlarını tarar gibi duruyordu tepesinde. Endamı yerindeydi, yürürken  sekerdi keklik gibi.  Sevdim…!

Konuşurken bülbül  sesiyle, iknacı karakteri  vardı. Dudakları dolgun, ahenkliydi ikisi de. Yanakları al aldı. Çenesini yakıştırmıştı yüzüne.

Engin düşünceleri vardı duygularında. sevdim….! Sadece sevdim …!

Aşk’ım ile beslenen her yanı süslüm püklümdü . Mavi gözleri cabasıydı, boncuk…!

Ara da bir elimi tutar, sıcaklığını hissettirirdi tenime. Ben dokunamazdım.

Dedi;

-Aşk nedir?

Dedim;

-Sevginin doruğudur.

Dedi;

–          Seviyor musun?

Dedim;

-Ölüyorum…!

Resmini, telefon numarasını bıraktı önüme.

Dedi;

-Ara.

Arayamadım. Gitti….

Bende gittim. o hiç dönmedi , bende öldüm ….!

O yaşıyor mu, bilmem?

Her  yaşın yaşaya bileceği güzel ve mistik bir yaşanmışlığı anlatmaya çalıştım.

Hoşça Kalın Sevgisiz  Kalmayın….!

İsmail ALTOK